دلی دارم درآتش  خانه کرده

                     میان شعله ها کاشانه کرده      

دلی دارم که از شوق وصالت

                  وجودمرا ز غم ویرانه کرده

منم  آن مرغ سرگردان تنها

              پریشان گشته شد یک باره حالم

زهرسربرسرسجاده کردم  

                      دعائی برآن دلداده کردم

زحصرت ساغرچشمانم ای دوست

                      لبانت یکسره ازباده کردم

دلا تا کی اسیر یاد یاری

                     زه هجر یار تاکی داغداری

بگو تا کی زه شوق روی  لیلی

                   چومجنون پریشان روزگاری

پریشانم پریشان روزگارم

                      من آن سرگشته هجر  نگارم

کنون عمریست با امیدوصلت

                           درون سینه آسایش ندارم

زهجرت روزوشب فریاد دارم

                            زبیدادت دلی ناشاد دارد

درون کوهسارسینه خود

                    هزاران کشته جون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفائی

                            دمادم بادل من در جفائی

چرا آشفته کردی روزگارم

                      عزیزم دارد این دل هم خدائی